Bij het poppenhuisgezin wordt de jongste telg gedoopt en bijna de hele familie komt op bezoek. Oma zit op de canapée met de dopeling op schoot en Filou, haar kleine "zwabberhondje" die niet gewend is om de aandacht van 't vrouwtje te moeten delen, kijkt met nauwelijks verholen jaloerse blikken toe. De vrouw des huizes is al weken bezig met de organisatie van deze heugelijke dag, zo al met al komt er nog heel wat bij kijken om alles in goede banen te leiden, gelukkig is er genoeg hulp in huis aanwezig zodat ze zich geheel kan richten op de gasten die nu zo langzaam maar zeker binnen druppelen.
Opa zit in z'n favoriete stoel voor de openhaard gezellig te keuvelen met z'n oudste kleindochter Sophia,
en verbaast zich over de jeugd van tegenwoordig. Het meisje van de keuken krijgt nog even 'n paar instructies
van Mevrouw mee en maakt zich haastig uit de voeten. Er is nog zoveel te doen, daar hebben die kaklui geen
flauw benul van, denkt ze bij zichzelf,'t enige wat ze kunnen is bevelen geven. Ze is blij dat ze alleen
als het druk is in 't grote huis voor 'n paar handen extra zorgt. Op de boerderij, waar ze al meer dan 10 jaar
dient, is 't hard werken maar wel 'n stuk gemoedelijker. Voor de afwisseling en de extra verdiensten is zo'n
dag in 't grote huis voor een keertje wel leuk, maar ruilen met een van de meiden die hier in dienst zijn, nee,
dat zou ze echt niet willen.
Tante Elize is peettante van 't nieuwe kindje en heeft voor deze gelegenheid haar pas verworven parijse creatie aangetrokken,
haar dochtertje Louise van vier is eveneens op z'n paasbest gekleed.Gebiologeerd bewondert het parmantige kleine meisje het goudgele schepsel in de glazen vissenkom die in de hal midden op de tafel staat. In die dagen nog echt iets aparts natuurlijk.
Aan het aantal koffers te zien zullen ze zoals gewoonlijk wel weer langer in 't grote huis verblijven dan de
afgesproken "paar daagjes". Dat is voor Tante Elize 'n rekbaar begrip, daarnaast hield ze ervan om in de watten gelegd te worden en ook al was naar haar maatstaven gemeten 't bedienend personeel wat zich in het grote huis bevond nou niet bepaald om over naar huis te schrijven, ze liet geen gelegenheid onbenut om er toch altijd maar weer gretig gebruik van te maken.
Op de bovenverdieping legt de rentmeester de laatste hand aan de administratie van de afgelopen week.
Minitieus worden alle inkomsten en uitgaven met betrekking tot het landgoed door hem genoteerd,
terwijl zijn jongste dochter vol belangstelling toekijkt.
Enkele muzikale leden van de familie spelen nog wat nootjes als aangenaam verpozen, 'n dienstbode staat in de deuropening
ademloos te luisteren naar de prachtige klanken die door Ernst -de oudste zoon en stamhouder van de familie- uit 't orgel
worden getoverd. Ernst studeert aan de landbouw hogeschool, het ligt in de lijn der verwachtingen dat hij de toekomstige
landheer zal worden. Tenminste, dat willen z'n ouders en grootouders, hoe Ernst er zelf over denkt is hem eigenlijk nooit gevraagd.
Als 't aan hem lag veranderde hij het liefst vandaag nog van studierichting, hij wil niets liever dan naar het conservatorium
gaan, waar hij zich met ziel en zaligheid kan overgeven aan een muziekstudie. Volgens z'n ouders kon muziek nooit echt meer dan 'n hobby zijn,
iets waar je je mee bezig houd als je toevallig niks anders om handen hebt, maar om daar nou je beroep van te maken,
nee, dat zagen ze dus in het geheel niet zitten. En zo belande Ernst dus op de landbouw hogeschool en daar probeerde hij echt
dan maar 't beste van te maken.
De kinderkamer is een grote janboel, de kleine ettertjes hebben alle speelgoed over de vloer gegooid en maken 'n kabaal van je welste,
en nu er ook nog gasten waren die hun kinderen gemakshalve maar naar de kinderkamer verwezen, was 't of er 'n kudde olifanten
op de bovenverdieping huisde.
Bij Abbey in de keuken is het gezellig en knus. Enkele jaren geleden kwam het meisje -pas zestien jaar oud- na de tragische dood
van haar beide ouders en wat omzwervingen, bij de familie van het grote huis in dienst, als meisje voor dag en nacht.
Meneer had haar destijds op aandringen van het hoofd der school (waarmee hij in het bestuur zat) min of meer uit mededogen aangenomen, ook al was Mevrouw het er in eerste instantie niet mee eens geweest. Maar goed, voor één keer had ze hem zijn zin gegeven
en eerlijk is eerlijk, achteraf gezien was het geen gek besluit geweest.
Abbey was een bescheiden, goedgemanierd maar ietwat verlegen meisje, die tot verrassing van Mevrouw tot veel meer in staat bleek
dan ze zo op 't eerste gezicht gedacht had. Maakte Abbey zich in de begin periode vooral nuttig als manusje van alles in 't grote huis,
sinds kort runde ze de keuken geheel op eigen kracht. Niet dat ze zich 'n volleerd kokkin voelde hoor, o nee zeg, ze zou niet durven.
Maar Abbey had wel 'n paar specialiteiten waar de familie kennis mee maakte toen ze Koosje -de oude huishoudster zaliger-
terzijde stond tijdens haar steeds verder afnemende gezondheid. En na Koosjes overlijden was het eigenlijk vanzelfsprekend geweest
dat zij de keukenbezigheden verder op zich nam. Voor zo'n feest als vandaag, waarbij er extra hulp in de keuken was geregeld,
kon ze zich helemaal uitleven op een van haar specialiteiten: het bakken van taarten. Gisteren had ze er al 'n aantal gemaakt
en vanmorgen had ze aan de meest bewerkelijke, 'n chocolade taart , de laatste hand gelegd. Mevrouw was de gebakjes voor bij de koffie
hoogst persoonlijk bij haar in de keuken komen halen. Ze had Abbey hierover 'n compliment gemaakt en dat deed ze echt niet vaak.
Zo kwam het dat Abbey ongemerkt zachtjes voor zich uit stond te zingen. Hoe lang was 't al niet geleden dat ze gezongen had,
haar ouders leefden toen nog en er was voor Abbey geen vuiltje aan de lucht geweest, haar leventje was tot dan vrij zorgeloos verlopen,
maar helaas 't noodlot beschikte anders. In 'n ijskoude Januari-nacht, nu alweer meer dan 2 jaar geleden, brak er brand uit in haar
ouderlijk huis. Door de strenge vorst was bluswater niet snel genoeg voorhanden en in luttele minuten brandde het kleine,
doch sfeervolle huisje tot op de grond toe af met alles wat haar zo lief was.
Bij toeval was Abbey die fatale nacht niet thuis,
ze was net de dag ervoor naar grootmoeder die in de stad woonde afgereisd om daar wat hand en span diensten te verrichten,
't mensje bleef na 'n zware longontsteking kwakkelen met haar gezondheid en vooral in de wintermaanden was Abbey haar steun en
toeverlaat geweest, maar of 't nog niet genoeg was stierf grootmoeder precies 'n week nadat ze haar ouders ten grave had gedragen.
Plots stond Abbey helemaal alleen op de wereld, broers of zussen had ze niet en ook haar vader was enig kind,
haar moeder - Engelse van geboorte- , had nog wel enkele verwanten, maar met de Engelse familie was er zover Abbey zich kon
herinneren nooit contact geweest. Moeder sprak er zo nu en dan heel sumier over, 't enige wat Abbey wist was dat de familie van moederszijde
zeer gekant was geweest tegen het huwelijk van haar ouders en toen ze na de sobere plechtigheid ook nog 'ns naar 't verre Nederland
vertrokken, werden zij en haar ongewenste echtgenoot
als afgedaan beschouwd.
Vader had als onderwijzer in het dorpje waar ze woonden 'n bescheiden inkomen en 't kleine sfeervolle huisje waar Abbey en haar ouders 'n sober doch zeer gelukkig leventje leidde
hoorde bij die functie. Pas veel later toen Abbey al naar school ging en moeder de taal goed machtig was,
rolde ook moeder als vanzelf 't onderwijs in. Zo gaf ze les in Engels en Naaldvakken, zingen kon ze ook heel goed en als er maar even
tijd voor was, zong ze voor Abbey prachtige Engelse kinderliedjes. Hoe kon 't leven toch zo wreed zijn voor zo'n jong meisje als Abbey,
na de dood van haar ouders en grootmoeder was ze eerst nog even in 't huisje van grootmoeder in de stad gebleven, maar toen ze niet
wist waar ze de huur en haar levensonderhoud van zou moeten betalen
was ze opgenomen in 't gezin van de hoofdonderwijzer totdat ze 'n
betrekking voor haar hadden gevonden in het grote huis als meisje voor dag en nacht en nu stond ze warempel zomaar zachtjes voor zich uit
te zingen. Met 'n vredig spinnende poes Mies die onderin 't keukenkastje haar pas geboren jongen lag te zogen op de achtergrond, voelde Abbey zich voor 't eerst in lange tijd weer enigzinds gelukkig
Doortje -het nichtje van Koosje de oude huishoudster zaliger- was stilletjes de keuken binnen gekomen en aan de tafel gaan zitten.
Ze had nog 'n hele sjouw gehad aan de boodschappen die ze voor Abbey in het dorp had gedaan , zoals Doortje gewend was toen Koosje
in de keuken nog de scepter zwaaide, had ook Abbey 'n voedzame maaltijd voor 't meisje klaargemaakt als belonig voor de moeite die ze
zich had getroost, met het in huis halen van de nodige ingredienten die noodzakelijk waren om zo'n feestdag als vandaag te doen slagen.
De flamboiante Tante Christien is direct na aankomst de salon binnen gevallen om lekker even met de op dat moment dienstdoende meid
te kwekken, net als Amelie, de tweede dochter des huizes, die in haar doen en laten veel van Tante Christien weg heeft,
van de kouwe kak die Moeder en Oma graag ten toon spreiden houden ze niet zo. 'Doe nou maar gewoon, dan doe je al gek genoeg',
zegt Tante Christien vaak.
In de Herenkamer zit Vader met z'n jongere broer Ewald de gang van zaken te bespreken. Het bestieren van zo'n landgoed heeft
nog aardig wat haken en ogen, vooral nu Ewald te kennen heeft gegeven zich er voor 'n langere tijd uit terug te willen trekken
om wat meer van de wereld te zien. Egypte trekt hem in 't bijzonder, archeologie heeft hem altijd al mateloos geboeid en dat had ie ook graag willen studeren, ware het niet dat z'n vader meer voor 'n praktisch beroep had gevoeld en zo kwam het dat Ewald bosbouw had gestudeerd. Daar had ie tenminste wat aan had z'n vader gezegd, met het oog op 't landgoed wat hoofdzakelijk uit bos bestond.
Maar de laatste tijd gonsde het van de geruchten over de bijzondere opgravingen die er zoal in Egypte werden gedaan, 'n vroegere studievriend van Ewald was druk doende 'n expeditie voor te bereiden en die had hem gevraagt mee te gaan naar het land der Farao's,'n uitgelezen kans voor Ewald en die wilde hij benutten ook.
Boven op zolder zijn de vertrekken van de dienstboden, en de overige ruimte wordt gebruikt om allerlei voorkomende huishoudelijke
bezigheden te verrichten zoals poetsen, naaien , wassen , strijken enz. enz. Ook worden er de overbodig geworden spullen en de
seizoen gebonden materialen opgeslagen, waaronder de kerstversiering en de slee. Het is er altijd goed toeven zo bij de "meiden"
van het grote huis en als 't om nieuwtjes gaat is het echt "the place to be" om zomaar 'ns te zeggen. Het is maar goed dat de muren
geen oren hebben, er wordt heel wat afgeroddeld daar boven. Maar de meiden hebben ook veel steun aan elkaar, Alida de oudste meid bijvoorbeeld, heeft vanwege haar liefdesverdriet 'n behoorlijk drankprobleem ontwikkeld nadat haar voormalige verloofde op de dag
van het voorgenomen huwelijk op 't laatste moment van deze voor hem zo benauwende gebeurtenis afzag. Daar stond Alida dus in haar
schitterende bruidsjapon, wat had ze zich vernederd gevoeld.
Diezelfde japon ligt nu met alle andere dingen die aan deze pijnlijke
geschiedenis doen denken ver weg gestopt in 'n grote hutkoffer helemaal achterin op de grote zolder. Weken lang is 't arme schaap
ontroostbaar geweest, teneinderaad had ze vergetelheid gezocht in de alcohol en die gewoonte loopt de laatste tijd 'n beetje uit de hand.
Overal in huis heeft Alida flessen drank verstopt, van de schoenenpoetsmand tot onder het matrasje in 't ledikantje van de
allerkleinste en God weet waar nog meer. De overige meiden willen ten koste van alles voorkomen dat het bij de familie in de smiezen
gaat lopen, dus houden ze met het hele personneelsbestand Alida goed in de gaten. Tot nu toe is dat onopgemerkt gebleven bij de familie
en dat willen ze graag zo houden, tenslotte is het al erg genoeg wat haar is overkomen.
UPDATE
Er hebben zich enkele veranderingen voorgedaan in het grote huis. Mevrouw dacht er al enige tijd over om 'n kindermeisje aan te nemen, ze had haar voornemen geuit tegen het hoofd der school die ze vorige week trof op 'n receptie ter ere van zijn 25 jarig jubileum.
Deze had haar gewezen op Abbey en haar het een en ander over haar achtergrond verteld, nou was het Mevrouw wel opgevallen dat het meisje
'n heel beschaafd taalgebruik had en heel behoorlijk was ontwikkeld.
De laatste tijd hoorde ze Abbey zo nu en dan zelfs prachtige
Engelse kinderliedjes zingen. Van 't schoolhoofd had ze gehoord dat 't enigzins verlegen meisje de Engelse taal volledig machtig was:
Engels was dan wel geen Frans, de taal die in hun kringen te pas en te onpas werd gebezigd, maar toch, langzaam was het plan gerijpt
om Abbey voor 'n gedegen opleiding voor kindermeisje naar Loussanne te sturen.
Het was 'n kostbare opleiding , bedoeld voor personeelsleden van de Europese aristocratie, ze worden er gekneed en gevormd teneinde zich zo dienstbaar mogelijk te kunnen maken bij hun zo "hooggeachte werkgever" plus aanhang en aangezien Abbey zich bezig ging houden
met de opvoeding van de allerkleinsten
van deze zo "hoog geachte" familie, was het volgens Mevrouw zeer wenselijk dat Abbey op de hoogte
gebracht zou worden van de omgangsvormen die in hun kringen als "gewoon" te boek stonden, tenslotte was Abbey wel degene die vooral
de eerste jaren grote invloed op 't nageslacht zou hebben en zo redeneerde Mevrouw, jong geleerd is oud gedaan.
Nu deed zich het volgende probleem voor: waar haalde ze zo gauw 'n andere kokkin vandaan die aan haar standaard zou kunnen voldoen?Of het zo moest zijn, maar er kwam haar ter ore dat Marie, de uitstekende Franse kokkin van oudtante Henriette naar 'n andere
betrekking omkeek omdat oudtante Henriette haar levensavond wilde slijten in Florence vanwege het gematigde klimaat. Marie, nu bijna 40,
had 'n hardgrondige hekel aan de keuken daar in Florence, deze was in geen eeuw veranderd, 't bevond zich in het souterain waar 't
dikwijls vochtig en bedompt was,
om over 't ongedierte wat overal vandaan scheen te komen maar te zwijgen. Dus toen zich de kans
voordeed om haar intrede te doen bij 'n nog in haar ogen zo jong gezin, heeft ze na ampel beraad en na de toezegging van meneer om
de keuken naar haar wensen aan te passen , de betrekking met beide handen aangegrepen. Nadat de keuken helemaal naar haar eigen idee
was ingericht, had Marie haar intrek genomen in het grote huis en zo maakte Abbey dus letterlijk promotie van "downstairs to upstairs
om het zo maar 'ns te zeggen.
UPDATE
En nu is Abbey weer teruggekeerd in 't grote huis. Haar eerste wapenfeit was 'n nieuwe speelgoedkast op de kinderkamer, dat was echt
noodzakelijk om 't 'n beetje overzichtelijk te kunnen houden. De tweede regel die ze had ingevoerd was dat ieder kind één stuk speelgoed
mocht uitzoeken om mee te spelen en als ze met iets anders wilden spelen, moesten ze het eerst gekozen stuk speelgoed weer netjes
op z'n plaats terug leggen. Dat voorkwam de grote wanorde waar de kinderkamer steevast aan 't eind van de dag in verzeild raakte.
Als derde punt had ze regelmaat ingevoerd en geloof 't of niet, de kinderen ondergingen in korte tijd 'n metamorfose, hun taalgebruik
verbeterde zich bijna dagelijks, spelenderwijs leerde ze door middel van de Engelse en Franse kinderliedjes die ze samen met Abbey
zongen de grondbeginselen van beide talen. Zo kregen de kindertjes van het grote huis wat dat betreft al vroeg 'n
internationale opvoeding. Mevrouw kon tevreden zijn, op dit moment liep alles zoals ze het graag wilde, maar ze hield natuurlijk wel 'n vinger aan de pols.
